CEO ~Memories of Destiny~ [Update!] Lightdramon to CEO no Nakama-tachi ตอนที่ 4 - Part II

Guest พิมพ์ว่า:

ลูกสาวเศรษฐี นี่ท้องแล้วสินะ

ว่าไมแต่โจรมันโง่จัง - -

จะลักพาตัวทั้งทีน่าจะ รู้ข้อมูลไอ่เศรษฐีบ้างนะ

ว่ามันมีลูกกี่คน - - แหลไปตั้งหลายคน

กำ ท้องแล้ว จิงอะ

ไม่ได้ท้อง= =' แล้วก็พวกโ๗รมันไม่รู้อะไรเลยครับ มันก็แค่โจรกระจอกที่คิดแค่จะเอาเงินจากโทมัสแค่นั้นเอง

จะบอกว่าปืนพวกมันก็ไม่มีนะ มีแล้วเดี๋ยวแต่งลำบาก= =

ตอนที่ 1 : กลุ่มนักสืบCEOกับคดีโจรเรียกค่าไถ่ลูกสาวเศรษฐี
3/5

ในที่สุดพวกเขาก็เข้ามาถึงที่คุมขังที่เดียวกับลูกสาวของเศรษฐีแล้ว มันเป็นห้องขนาดใหญ่ห้องหนึ่งตามลักษณะของบ้านอันใหญ่โต ระหว่างทางพวกโจรไม่ได้ทำให้พวกเขาสลบหรือแม้กระทั่งปิดตาของพวกเขา บีจึงพยายามจำทางเผื่อถึงเวลาต้องรีบออก
พวกโจรโยนเขาทั้ง3คนเข้าไปในห้องก่อนจะปิดประตูและขังเอาไว้ในนั้น

“พวกนั้นมีทั้งหมด3คน 3คนนั้นเป็นพี่น้องกัน”บีพูดขึ้นเพราะว่าได้ยินการสนทนาของพวกนั้นหลังจากที่พี่โตสุดของกลุ่มเห็นพวกเขาทั้ง3
“เอ่อ นี่เธอ เป็นอะไรมั้ย พวกมันทำอะไรเธอหรือเปล่า”บีถาม แต่ทว่าเด็กสาวที่อยู่ข้างๆพวกเขากลับมีท่าทีหวาดกลัว
“พวกเราเป็นคนที่พ่อเธอส่งมานะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ พวกเราจะดูแลเธอเอง”แบงค์อุยิ้มให้เด็กสาว เมื่อเห็นดังนั้นเธอจึงเริ่มเผยรอยยิ้มออกมาแล้วโผเข้ามากอดพวกเขาทันที เธอตัวสั่นแสดงถึงความกลัว ไลท์จึงลูบหัวของเธอเพื่อปลอบใจ
“ว่าแต่เธอชื่ออะไรเหรอ จะได้เรียกถูกไง”ไลท์ถาม

“เราชื่อแบงค์อุ ส่วนนี่ไลท์และบี”แบงค์อุแนะนำพวกเขาให้กับลูกสาวมหาเศรษฐีรู้จัก
“ชั้นชื่อแมรี่จ้ะ”เธอพูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม
“นี่ก็กลางคืนแล้วนะ เธอนอนเถอะ”บีบอกกับแมรี่
เมื่อจบคำเธอจึงทำตามคำพูดอย่างว่าง่าย เมื่อเห็นเธอหลับปุ๋ยไปพวกเขาจึงนั่งประชุมต่อ
“คงต้องรอพรุ่งนี้สินะ”บีบอก

“โอ๊ย แต่ก็อีกตั้งนาน ในห้องนี้ก็ไม่เห็นมีอะไรเลย อยู่อย่างนี้ทั้งวันฉันเบื่อแน่ๆเลย”แบงค์อุเริ่มบ่น
“แต่ก็สงสารแมรี่แย่เลยเนอะ เธอคงจะเหงามากแน่ๆเลย”ไลท์ส่งสายตาเอ็นดูมายังหญิงสาวซึ่งนอนหนุนตักของเขาอยู่
“นั่นสินะ”บีตอบกลับมา แต่เมื่อทั้งสองหันกลับมาเพื่อรอความคิดเห็นจากแบงค์อุก็พบว่าเขานอนเหยียดตัวอย่างสบายใจเฉิบสลบหลับปุ๋ยไปแล้ว
“ทั้งๆที่บ่นอยู่ตะกี้แท้”บีขำ
“พวกเราเองก็พักบ้างดีกว่านะ”ไลท์พูดก่อนหลับตาลง เดี๋ยวพรุ่งนี้เรื่องก็คงจบเอง...

เมื่อลืมตาตื่นสิ่งที่บีเห็นอยู่ข้างๆตัวพวกเขาก็คือ ระเบิดเวลาซึ่งวางอยู่ข้างๆ แล้วเมื่อรู้สึกตัวก็ได้รู้ว่าทั้ง4คนโดนมัดด้วยเชือกจนตัวติดกันไปเสียแล้ว แต่ตอนนี้ยังวางใจได้เวลาของระเบิดนั้นยังไม่เริ่มเดิน เมื่อไลท์กับแบงค์ตื่นก็ต้องตกตะลึงไปเหมือนกัน พวกเขาจึงตัดสินใจว่าจะพยายามไม่ให้แมรี่รู้เรื่องนี้เพราะไม่อยากให้เธอไม่สบายใจ แล้วก็คงทำได้เพราะว่าตัวของเขาทั้ง3คนนั้นบังระเบิดไว้อยู่เพราะแมรี่ถูกมัดไว้ที่อีกด้านหนึ่งโดยมีไลท์ บี และแบงค์คั่นกลาง บีซึ่งอยู่ฝั่งขวาตื่นมาก็คงเจอระเบิดเป็นคนแรกเพราะมันวางไว้ทางด้านนั้น ด้านหลังเป็นแบงค์อุส่วนหน้าหน้าเป็นไลท์ และด้านซ้ายก็คือแมรี่

“ใกล้ถึงเวลาหรือยัง”แบงค์อุถาม
ไลท์จึงยกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมาดู เชือกไม่ได้ถูกรัดไว้มากแต่ก็ทำให้ขยับได้ลำบากพอสมควร
“เราพกมีดมาด้วยนี่นา”ไลท์นึกขึ้นได้
“ลองหั่นเชือกไว้ก่อนไหมเผื่อมีอะไรฉุกเฉินจะได้ทำให้มันขาดได้”บีเสนอ
“ดีสิ แต่จะให้ใครทำล่ะ”แบงค์อุถาม…

กำ อืม บทแบงค์ไลท์บี เด่นเป็นบ้า เท่ชะมัด

YongyStar พิมพ์ว่า:

กำ อืม บทแบงค์ไลท์บี เด่นเป็นบ้า เท่ชะมัด

บทน้อยไปหน่อย



อืมมม แต่ก็หนุกมากเลยไลท์ ^^


เป็นกำลังใจใต่งต่อเล้ยยย ไลท์ดราม่อน บอมบาเย่ ไลท์ดราม่อน บอมบ้าเย่ ไลท์ดราม่อน บอม บ้า เย่ ก๊ากๆ

เมพขิงๆครับไลท์ อ๊ากกก ผมเริ่มแต่งไม่ทันแล้ว = =''

ตอนที่ 1 : กลุ่มนักสืบCEOกับคดีโจรเรียกค่าไถ่ลูกสาวเศรษฐี
4/5

“งืมมม”เสียงแมรี่งัวเงียตื่นขึ้นมาแต่เมื่อรู้ว่าตัวเธอถูกมัดไว้ด้วยเชือกเธอก็ไม่ได้ตกใจเท่าไหร่นักนับว่าเป็นเด็กที่มีสติดีมากทีเดียว
“แมรี่ช่วยหั่นเชือกให้เป็นบางๆให้ทีสิเผื่อมีอะไรฉุกเฉิน”บีพูดขึ้น
“อื้มได้สิ”แมรี่ตอบกลับอย่างมั่นใจ

“จะไว้ใจได้เหรอ”แบงค์อุถามสวนขึ้นมา
“ทีพวกเรายังไว้ใจนายให้มาได้เลย”ทั้งไลท์และบีตอบพร้อมกัน แบงค์อุจึงเงียบไปทันที

ไลท์หยิบมีดออกมาอย่างยากลำบากแล้วส่งให้แมรี่ที่อยู่ทางด้านซ้าย เธอบรรจงเลื่อยเชือกอย่างเบามือจนคิดว่าถึงระดับที่พอดีจึงหยุด

“เยี่ยมมาก ทีนี้พอถึงเวลาคับขันแบงค์อุก็กระชากเชือกเต็มที่เลยนะ ... แต่ว่าระวังแมรี่ด้วยล่ะ”ไลท์ชมแมรี่และบอกแบงค์อุ ส่วนบีเตือนให้เขาระวัง
เมื่อเวลาผ่านไป ไลท์ก็ยกนาฬิกาขึ้นมาดูอีกครั้งอย่างระมัดระวังเพราะถ้าเกิดขยับหรือเกิดการสะเทือนมากไปอาจจะทำให้เชือกขาดได้
“จะถึงเวลาแล้วล่ะ”ไลท์พูดเพื่อให้ทุกคนเตรียมตัว

ไม่นานนักประตูห้องก็เหวี่ยงเปิดออก โจรคนที่ไม่ใช่คนเดียวกับที่ไปเจอพวกเขาที่หน้าบ้านเมื่อคืนหรือก็คือโจรคนพี่ใหญ่เข้ามาตามพวกเขาให้ออกไปข้างนอก ตอนนี้ทั้ง3คนต่างก็หัวใจเต้นรัวด้วยความตื่นเต้นและตระหนกเล็กน้อย หลังจากที่ทั้ง4คนเดินออกไป โจรน้องทั้ง2คนก็พาพวกเขาออกไปยังข้างนอก ส่วนคนพี่นั้นเดินเข้าไปข้างในดูท่าว่าจะไปเอาระเบิดออกมาขู่

เมื่อมาถึงข้างนอกพวกเขาก็พบว่าเศรษฐีโทมัสและสมาชิกกลุ่มCEOทุกคนมาถึงเรียบร้อยแล้ว
‘ถึงอย่างนี้ก็เถอะแต่พอเห็นทุกคนแบบนี้แล้วทำให้ดีใจอย่างบอกไม่ถูกเลย’ ไลท์คิด

ทันทีที่คนพี่ออกมาแล้ว เขาก็บอกให้เศรษฐีเอาเงินมาแลกโดยทันที แต่เมื่อเศรษฐีเอาเงินมาแลกแล้วพวกเขาก็บอกให้แมรี่มุดเชือกออกไปแค่คนเดียว และเด็กสาวก็วิ่งเข้าไปหาอ้อมอกของคนเป็นพ่อแล้วยิ้มอย่างร่าเริง

“ฮ่าฮ่าฮ่า เอ้า คุณเศรษฐีผู้ร่ำรวยเงินทั้งหมดนี่เป็นค่าไถ่ตัวลูกสาวคุณเพียงคนเดียวส่วนลูกชายกับเพื่อนของลูกท่าน ถ้าอยากได้ก็กลับไปเอาเงินมาให้พวกชั้นอีก” พวกมันพูดพร้อมกดเปิดสวิตซ์ระเบิดเวลา ครึ่งชั่วโมงนี่คือเวลาที่ถูกตั้งเอาไว้
เนื่องจากเป็นเรื่องที่ไม่คิดว่าจะเกิดทุกคนเลยต่างตกตะลึงไปพร้อมๆกัน สมาชิกCEOทุกคนต่างก็ดูสีหน้าแย่ลงไปทุกคน ส่วนทางเศรษฐีเองก็คงกังวลด้วย

แต่ทันใดนั้นพวกเขา3คนก็ยิ้มเป็นสัญลักษณ์ให้เพื่อนในกลุ่ม เบสที่รู้ว่าทั้ง3คนคงมีทางออกเลยเดินไปคุยกับโทมัส เห็นดังนั้นโทมัสจึงยกมือเป็นสัญลักษณ์ให้พวกบอดี้การ์ดเตรียมตัว
“อะไรน่ะ พวกแกจะทำอะไร” ระหว่างที่พวกโจรกำลังตกตะลึง แบงค์อุก็ออกแรงเพื่อทำให้เชือดขาดสะบั้นลง ทันทีที่หลุดจากพันธนาการทั้ง3ก็วิ่งตรงไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วทันที บอดี้การ์ดของเศรษฐียกปืนขึ้นขู่ พวกโจรจึงยกมือขึ้นยอมแพ้ แต่ว่าคนพี่ก็หัวเราะร่าออกมา

“ฮ่าฮ่าฮ่า ดีนะที่ข้ายังเตรียมระเบิดไว้ในบ้านทั้ง2หลังอีกหลายสิบลูกเอาสิ ถ้าไม่มีพวกข้าคิดว่าจะหยุดมันได้ยังไง”
แต่ว่าบอดี้การ์ดของเศรษฐีก็ไม่กลัววิ่งเข้าไปจับกุมโจรทั้ง3ได้อย่างง่ายดายทันที เมื่อได้ตัวมาโทมัสจึงถามถึงวิธีหยุดระเบิด
“ข้าไม่รู้หรอก เสียใจด้วยนะ”โจรคนโตสุดพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสะใจ และแสยะยิ้มออกมา ทันใดนั้นเขาก็โดนบอดี้การ์ดที่เข้ามาในสำนักงานCEOกับโทมัสตอนแรกอัดสลบไปทันที...

พวกบอดี้การ์ดของโทมัสนำตัวโจรทั้ง3ไปสถานีตำรวจตอนนี้เหลือเพียงพวกเขากลุ่มCEOและโทมัสกับบอดี้การ์ดของเขาอีก3คน

“แล้วจะทำยังไงดีคะ”เตยถามด้วยน้ำเสียงกังวล
“คงจะต้องปล่อยให้ระเบิดไปน่ะ ดีที่แถวนี้ไม่มีบ้านคนเพราะอยู่ในในมุมตึกและห่างไกลบ้านผู้คน ถึงจะเสียหายก็ไม่เป็นไร จะสร้างใหม่ก็ได้”โทมัสพูดเพื่อให้ทุกคนสบายใจแล้วพาขึ้นรถกลับ
ระหว่างที่พวกเขานั่งรถกลับนั่นเอง ก็ได้ยินเสียงระเบิดดังกระหึ่มราวกับฟ้าถล่ม แต่เศรษฐีโทมัสได้โทรไปบอกหน่วยดับเพลิงเรียบร้อยแล้ว
“ขอบคุณมากนะ”โทมัสกล่าวกับสมาชิกกลุ่มCEOทุกคน

สรุปคือบ้านบึ้มซินะครับ = =

ตาย ตาย ตาย

บ้านมันบรึมแล้ว

บ้านบึ้มม

กำ กลายเป็นวลีไปซะละ - -*

แมรี่ยังไม่ท้องกับโจรอีกหรอ

โดนมัดเล่นเชือกด้วย ท่าจะมีการเล่น SM

^
^
^
^
คิดเป็นอย่างเดียวหรอฟะ 555

ทำไมต้องท้องกับโจร ทำไมไม่ท้องกับ .... อะ

Lightdramon พิมพ์ว่า:

กำ กลายเป็นวลีไปซะละ - -*

กลายเป็นประโยคและล่ะ บ้านคือประธาน 55555555++


เห้ย ไอ้ ... นะ มาเติมคำในช่องว่างเดะ

ตอนที่ 1 : กลุ่มนักสืบCEOกับคดีโจรเรียกค่าไถ่ลูกสาวเศรษฐี
5/5

....

หลายวันต่อมา
เศรษฐีโทมัสมาที่สำนักงานCEOอีกครั้ง เขาเข้ามาพร้อมกับจูงแมรี่ลูกสาวสุดน่ารักมาด้วย เมื่อรู้ว่าโทมัสมาทุกคนจึงออกไปต้อนรับ เศรษฐีปล่อยมือแมรี่และทันทีที่ทำอย่างนั้นเด็กสาวก็วิ่งมาทางสมาชิกCEOทันที พวกเขาที่เหลือแนะนำตัวให้แมรี่รู้จักและนีสก็ไปยกขนมมาให้กับเธอ

“เอาล่ะ ขอคุยธุระล่ะนะ”โทมัสเริ่ม
“ก่อนอื่นขอบใจพวกเธออีกครั้งนะที่ช่วยลูกสาวเรา แมรี่เล่าให้เราฟังว่าตอนที่อยู่กับพวกเธอเธอไม่กลัวเลย เราดีใจจริงๆที่ไว้ใจให้พวกคุณทำงานให้ พวกคุณเป็นสำนักงานที่ดีที่สุดเลย”โทมัสยิ้มพร้อมชื่นชม ทำให้พวกเขาCEOซึ่งถูกกล่าวถึงอยู่นั่นอดยิ้มตามไปไม่ได้

“แล้วบ้านล่ะคะสร้างเสร็จหรือยัง”เตยถาม
“อื้ม เสร็จแล้วล่ะทีนี้เราเอาบ้าน2หลังซึ่งแต่แรกแยกห่างออกจากกันมากพอสมควรมารวมเป็นหลังเดียวน่ะ ตอนนี้เลยใหญ่มากเลย ทำให้มีพื้นที่ใช้สอยบริเวณนั้นกว้างมากขึ้นด้วย แล้วก็ตอนนี้เรียกว่า คฤหาสน์ได้แล้วนะ เพราะมันใหญ่พอให้เรียกได้ขนาดนั้นเลยล่ะ”เขาตอบ

“เรื่องค่าตอบแทนน่ะ...”โทมัสเกริ่น
“เราเห็นว่าบ้านหลังนี้โทรมมากแล้ว เดี๋ยวเราจะให้เขาทุบทิ้งแล้วสร้างใหม่ให้แล้วกัน”โทมัสกล่าว
“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้ครับ เกรงใจแย่เลย”เบสตอบกลับมา
“แค่นี้อย่าเกรงใจเลย ฟังเรื่องที่เราจะพูดต่อดีกว่านะ คือว่าบ้านหลังนี้เราคิดว่ามันเล็กไปสำหรับพวกเธอน่ะนะก็เลยว่าจะยกคฤหาสน์หลังนั้นให้กับพวกเธอCEOน่ะ ว่าไงล่ะ?”โทมัสพูดเสียงเรียบ
“......”พวกเขาทั้งหมดได้แต่อึ้ง แต่ละคนถึงกับไม่กล้าพูดอะไรออกมาเลย

ไม่นานนักโทมัสก็ลากพวกเขาทั้งหมดออกมาขึ้นรถเพื่อพาดูบ้านหลังใหม่
มันเป็นคฤหาสน์ที่ใหญ่โตและสวยงามน่าอยู่มาก ข้างๆคฤหาสน์มีทะเลสาบขนาดย่อมอยู่ น้ำในนั้นใสสะอาดชวนมองเป็นยิ่งนัก

“จะดีเหรอคะ ให้ของแบบนี้กับพวกเรา”นีสถามอย่างเกรงใจ
“เอาไปเถอะน่า เทียบกับลูกสาวเราแล้ว ลูกสาวเรามีค่ามากกว่าคฤหาสน์หลังนี้มากเลยนะ”เศรษฐีหนุ่มยิ้มพร้อมกับคว้าตัวลูกสาวเข้ามากอด
“เรื่องบ้านหลังเก่าเราจะจัดการให้เองนะ พวกเธอไปย้ายของเตรียมมาอยู่ที่นี่ได้เลย แล้วก็ห้ามปฎิเสธเด็ดขาดเลยล่ะ”เขาพูดเมื่อเห็นว่าเบสกำลังจะเอ่ยปาก

แล้วที่นี่ก็คือวิมานอันแสนสุขของกลุ่มCEOอันเต็มไปด้วยความอบอุ่น ด้วยพื้นที่ที่กว้างขวางยิ่งกว่าบ้านหลังเดิม มากจนเทียบไม่ได้ ห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่และเก้าอี้ที่ทำออกมาได้อย่างครบจำนวนคนก็ให้สัมผัสเวลานั่งถึงบรรยากาศการผ่อนคลายได้เป็นอย่างดี ส่วนอันไหนที่ไม่ได้ใช้ก็วางเก็บไว้ที่มุมห้อง
ทั้งยังมีห้องอเนกประสงค์อีกหลายสิบสร้างความตื่นเต้นและน่าประทับใจให้กับพวกเขาอย่างมาก
ที่นี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวมากมายที่จะเกิดขึ้นต่อไปภายในอนาคตข้างหน้า เป็นเพียงสิ่งเล็กน้อยแต่ก็ยิ่งใหญ่ในชีวิตของพวกเขา

/FIN

อืม สุดยอด รวยสุดยอดด !

ต่อๆๆๆๆ

จบแล้วหรือครับ

กำลังสนุกเลย

เดี๋ยวผมจะลงของผมบ้างแต่คงต้องรอหน่อยนะครับคิดไม่ออกเลย = =''

ใกล้จะปิดเทอมกันหรือยังครับ สำหรับผมก็ใกล้แล้วล่ะ หวังว่าปิดเทอมนี้ทุกคนอาจจะมีเวลาว่างมากขึ้น แล้วพวกเราจะได้มาพร้อมหน้ากันมากขึ้นนะครับ
เอาฟิคมาฝากจ้า หากปิดเทอมแล้วหรือว่าว่างๆแวะมาอ่านกันได้นะครับ
ฝากไว้ด้วยนะครับ^^


----------------------------------------------------------------------------

Lightdramon to CEO no Nakama-tachi
~ไลท์ดรามอนกับเหล่าผองเพื่อนแห่ง CEO~

ตอนที่ 1

“กริ๊งงงงงงงงงงงง” เสียงนาฬิกาปลุกสีแดงแบบตั้ง2ขาดังขึ้นที่หัวเตียงนอนอย่างต่อเนื่อง ก่อนที่มันจะรอเพื่อให้ใครสักคนกดลงบนปุ่มเบาๆด้านบนเพื่อเป็นสัญญาณหยุดทำงาน

เปรี้ยง! เพล้ง!
เด็กหนุ่มผู้ที่นอนอยู่บนเตียงเหวี่ยงสะบัดเจ้านาฬิกาผู้น่าสงสารร่วงหล่นจากเตียงนุ่มลงสู่พื้นไม้เงาวับ กระจกหน้าต่างของมันแตกเป็นรอยร้าว เข็มบอกเวลากระเด็นหลุดออกมาทั้งสั้นและยาว เด็กหนุ่มที่อยู่บนเตียงตกใจตื่นขึ้นมาและทำหน้าซีดเหมือนกับหนูโง่ๆที่เดินเตะกับดักในบ้าน เขากุมหัวเพราะว่านาฬิกาเรือนนี้เพิ่งซื้อมาใหม่เมื่อวานหลังจากเรือนที่แล้วเขาก็เผลอเอามือปัดมันจนมีสภาพเช่นเดียวกันกับเจ้าเรือนนี้และคิดว่าคงจะโดนเตยบ่นใส่อีกแน่ๆ แล้วเดินลงมาจากเตียงเพื่อนำเศษสิ่งของนี่ไปทิ้งอย่างลับๆข้างนอก

พอเปิดประตูห้องเขาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นคนที่เขาไม่อยากเจอที่สุดในเวลานี้ยืนเท้าสะเอวอยู่และอีกมือหนึ่งเหมือนกำลังจะเคาะประตูพอดี
“แบงค์อุ นี่มันกี่โมงแล้วหา”เด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าตวาดใส่
“8โมงไง๊ ” แบงค์อุตอบกลับไปอย่างมั่นใจเพราะว่านาฬิกาปลุกเพิ่งปลุกแสดงว่ามันต้องเป็น8โมงชัวร์ๆ
“8โมงที่ไหนล่ะ นาฬิกาที่เพิ่งซื้อใหม่มาไม่ได้ดูเลยหรือไง นี่มัน9โมงแล้วนะ คนอื่นเขารอกินข้าวกันมาตั้งนานแล้วนะ!”เด็กสาวพูดแทนคนอื่นซึ่งตอนนี้ทุกคนในบ้านกำลังนั่งพร้อมหน้ากันในโต๊ะกินข้าวขนาดใหญ่พร้อมกับข้าวน่ากินน่าทานหลายอย่างที่นีสกับเตยช่วยกันทำ

“อ้าว? ก็เมื่อกี้นาฬิกาเพิ่ง... ปลุก...”ก่อนจบประโยคแบงค์อุก็เริ่มทำเสียงอ่อยอย่างผิดสังเกตขึ้นมาเพราะนึกได้ว่าเพิ่งซื้อนาฬิกามาใหม่ตนจึงยังไม่ได้ปรับเปลี่ยนเวลาปลุกใหม่
“งั้น แล้วนาฬิกาทำไมไม่ปลุกล่ะ อย่าบอกนะว่านายทำมันพังอีกแล้ว”เตยเอ่ยถาม
“เปล่านี่ ไม่ได้เสียสักหน่อย จริงๆ”เขาปฎิเสธกลับ

เตยที่เห็นว่าเสียเวลามามากแล้วจึงจับแขนแบงค์อุเพื่อดึงให้รีบออกจากห้อง เขาที่ไม่ทันได้ตั้งตัวจึงเผลอปล่อยนาฬิกาที่ถือซ่อนเอาไว้ด้านหลังไป แล้วมันก็เอาหัวโหม่งลงพื้นเป็นรอบที่2ของวันนี้ พร้อมปล่อยเสียงสัญญาณลั่นระฆังนรกของแบงค์อุออกมาดังตุบ
แบงค์อุสะดุ้งเฮือกเมื่อเจอสายตาที่เตยมองมาเมื่อเห็นซากของนาฬิกาปลุกเรือนใหม่ที่มีสภาพยับเยินไม่ต่างจากของเก่าใช้งานมานานหลายปี

“กรี๊ดดดดดดดดดดดด” ตุบตับ เฟี้ยวววว เปรี้ยง เสียงกรีดร้องของแบงค์อุดังนำหน้าก่อนจะตามไปด้วยเสียงฟาดกึกก้องหลายครั้ง ดังจนมาถึงข้างล่าง
ทุกคนที่ถึงแม้จะไม่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ไม่แปลกใจเพราะว่าถือว่ามันเป็นเรื่องปกติของแบงค์อุที่จะโดนแบบนี้เป็นประจำ...

มุมนอกเรื่อง
------------------------------------------------------------------------
แบงค์อุ: ก็มันง่วงนี่อยากนอนต่อ =3= (บ่นหลังนั่งลงบนเก้าอี้โต๊ะอาหาร)
แบงค์อุ: เมื่อคืนดูบอลคู่ของสเปนดึกไปหน่อย
ไลท์: ส...สเปนหรอ ^_^ (ไลท์พูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นออกมา ขณะกำลังจะตักข้าวเข้าปาก)
ทุกคน: ทำไมหรอ (ถามเพราะปกติไม่สนใจเรื่องฟุตบอล)
ไลท์: ป..เปล่า (มุขส่วนตัวจ้าาาาาา >///<)
------------------------------------------------------------------------

/FIN

Lightdramon to CEO no Nakama-tachi
~ไลท์ดรามอนกับเหล่าผองเพื่อนแห่ง CEO~

ตอนที่ 2

เช้าวันหนึ่ง ณ คฤหาสน์ CEO
ฉันลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วบรรจงเก็บที่นอนเข้าสภาพเดิมอย่างที่มันควรจะเป็น ก่อนจะเปิดประตูห้องพักส่วนตัวแล้วเดินลงบันไดยาวทอดไปสู่ปลายสุดของขั้นบันไดที่มีพรมสีแดงผืนใหญ่ปูไว้ ซึ่งนั่นเป็นที่อยู่ของชั้นล่างสุดของคฤหาสน์หลังนี้ เป็นส่วนที่เกือบทั้งหมดจะเอาไว้ทำกิจกรรมเพราะมีทั้งห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่น่านั่งพร้อมเก้าอี้จำนวนครบคนประกอบกับมีเก้าอี้สำรองเก็บไว้ที่ด้านหลังสุดของห้องซึ่งเวลาส่วนใหญ่ของคนในกลุ่มนี้จะมาที่ห้องนี้สามารถนั่งได้อย่างสบาย ภายในห้องมีประตูเชื่อมไปสู่ห้องสำหรับทานอาหารที่อยู่ใกล้กับห้องครัว ฉันเดินมาถึงชั้นนี้และมองไปทางด้านหน้าซึ่งเห็นเป็นประตูบานหนึ่งอยู่ไกลพอควรพร้อมมีโต๊ะตัวเล็กๆวางไว้ทางด้านขวา(ถ้ามองจากมุมของคนที่เพิ่งเข้ามาโต๊ะตัวนี้จะอยู่ด้านซ้าย) นั่นคือโต๊ะรับรองซึ่งปกติจะมีเบสซึ่งเป็นหัวหน้ากลุ่มเป็นคนนั่งประจำที่อยู่ตรงนั้นเป็นเพื่อรอรับแขก

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ฉันจึงเดินเลี้ยวไปทางซ้ายและเปิดประตูห้องอาหารและก็เห็นภาพที่ไม่ค่อยจะคุ้นตาคือทุกคนมานั่งรวมกันอยู่ที่เก้าอี้ประจำของตนอย่างครบถ้วน(แบงค์อุก็มาแล้ว)
“แปลกจัง วันนี้มาสายนะ”นีสร้องทักอย่างร่าเริง
ฉันยิ้มตอบน้อยๆก่อนที่เดินจะไปเข้านั่งประจำที่ของตัวเอง

หลังเวลาอาหารเช้าเตยก็ทำหน้าที่มอบหมายงานให้กับทุกคน
“วันนี้ดูเหมือนจะไม่มีงานอะไรนะ แต่รู้สึกว่าพี่นีสจะบอกว่าวัตถุดิบอาหารใกล้จะหมดนี่นาเพราะฉะนั้นวันนี้เราจะไปห้างกัน”
“งั้นวันนี้ผมจะทำหน้าที่ล้างจานอาหารกับเฝ้าบ้านเองละกันทุกคนไปกันให้สนุกเถอะ”เนสพูดออกมา
“งั้นชั้นก็จะอยู่เป็นเพื่อนเนสด้วยละกัน จะได้พักให้หายเหนื่อยด้วย ทุกคนไปกันให้สนุกเถอะจ้ะ”นีสยิ้มอย่างอ่อนโยน

“น่าเสียดายจังพี่นีส งั้นเดี๋ยวหนูกับเตยจะช่วยกันเลือกซื้อเสื้อผ้าสวยๆมาฝากพี่ด้วยละกัน”ต่ายพูดพร้อมกับหันไปมองหน้าเตยที่พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“งั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว วันนี้ใครอยากจะไปซื้ออะไรก็ตามใจเลยนะ เดินกันให้สบายใจไปเลย”

หลังเตยพูดจบ แบงค์อุทำท่ากระดี๊กระด๊ารีบเอ่ยชวนบอสไปดูหนังสือลามก18+ที่ร้านประจำในห้างทันที บีหันไปมองแบงค์อุอย่างไม่สนใจแล้วชวนบอสต่อว่าพอไปดูหนังสืออะไรนั่นเสร็จก็ชวนไปดูเกมกัน บอสเองก็ตอบตกลงกับทั้ง2ฝ่ายเพราะเขาก็ชอบทั้งหมดเลยทั้ง2อย่าง ถือว่าเป็นกำไร ไปครั้งหนึ่งได้ถึง2

เสร็จแล้วทุกคนก็แยกย้ายกันไปเตรียมตัวเอากระเป๋าสตางค์ลงมาจากห้อง และกลับมาพร้อมหน้ากันหลังจากนั้นไม่นานนักเพื่อที่จะเดินทางไปยังห้างใหญ่ของเมืองนี้ซึ่งเป็นศูนย์รวมสิ่งของสารพัด ซึ่งตั้งอยู่ใจกลางเมืองสะดวกต่อการเดินทางไปมา


และแล้วทุกคนในกลุ่มCEOยกเว้นเนสกับนีสก็มาถึงห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ เมื่อมาถึงพวกเขานัดแนะเวลากันว่าจะมาพร้อมกันเมื่อไหร่เพื่อที่จะเดินทางกลับ และต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปเพื่อธุระส่วนตัว

เตยกับต่ายตัดสินใจเลือกที่จะไปเดินดูร้านของประดับสวยๆงามๆน่ารักตามประสาเด็กสาว ต่อด้วยร้านเสื้อผ้า และสุดท้ายค่อยไปซื้อวัตถุดิบอาหารที่จดโน้ตเอาไว้ แบงค์อุ บอสและบี ที่ตอนนี้แบงค์อุกับบอสเดินลิ่วไปตามทางที่คุ้นเคยสู่ร้านหนังสือที่พูดถึงและตามด้วยบีซึ่งเดินตามทั้งคู่อยู่ห่างๆ ไลท์เองก็ไปเดินตามหาร้านหนังสือการ์ตูนและไลท์โนเวลที่อยู่ติดกับร้านขายอนิเมและฟิกเกอร์ ส่วนเบสก็บอกว่าจะไปดูหนังสือความรู้จึงเดินแยกกับไลท์ไปเมื่อเข้ามาถึงตัวห้าง
ตอนนี้ฉันก็เดินมาถึงร้านหนังสือที่ต้องการแล้วก่อนจะเข้าไปเลือกซื้อสิ่งที่นึกเอาไว้ก่อนตอนที่จะมาที่นี่อย่างอารมณ์ดี

เมื่อถึงเวลานัดฉันซึ่งมาก่อนเวลาก็เห็นทุกคนค่อยๆถือหรือหอบของที่ตัวเองไปจับจ่ายกันมา แล้วก็เดินทางกลับไปที่คฤหาสน์อย่างสวัสดิภาพ ระหว่างทางในรถแอร์เย็นเฉียบทุกคนต่างก็เล่าถึงสิ่งของที่ตัวเองถูกใจและซื้อมาด้วยความสนุกสนาน อยากให้นีสกับเนสมาด้วยกันจริงๆ

พอกลับถึงคฤหาสน์และเหลือบมองนาฬิกาเมื่อเห็นว่าถึงเวลาแล้วฉันจึงบอกกันทุกคนว่าได้เวลากลับบ้านแล้ว
“อ้าวจะกลับแล้วหรอ เมล่อน”เตยหันมาถาม
“วันนี้นายก็ได้ของมาเยอะเหมือนกันนี่”ไลท์ยิ้ม
“ไม่อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนเหรอ”นีสซึ่งเดินมาพร้อมกับเนสเพื่อรอต้อนรับทุกคนกลับบ้านถาม
“ไม่หรอกครับ เดี๋ยวกลับไปกินที่บ้านก็ได้” ฉันตอบ

เมื่อเห็นดังนั้นทุกคนจึงเดินไปส่งเขาที่ประตูพร้อมโบกมือลา
“แล้วว่างๆแวะมาใหม่นะ”ทุกคนกล่าวพร้อมกัน
ฉันยิ้มตอบกลับ โบกมือลาเล็กน้อยพร้อมเอื้อมมือไปปิดประตู ก่อนที่จะเดินทางกลับไปยังบ้านของตนเอง

---------------------------------------------

เมื่อทุกคนมาถึงห้องนั่งเล่นก็ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ตัวโปรด
แบงค์อุเริ่มต้นด้วยการหยิบหนังสือที่ตัวเองซื้อมาอวดกับทุกคนอย่างไม่อาย หน้าปกคือสาววัยรุ่นคนหนึ่งที่สภาพเสื้อผ้าขาดลุ่ยยับเยิน เห็นดังนั้นทุกคนจึงตะโกนบอกให้เขาเก็บลงไปทันที ตามด้วยต่ายกับเตยที่ช่วยกันค้นหาเสื้อผ้าในถุงที่มีหลายถุงมาก ก่อนหยิบเสื้อสีชมพูบานเย็นและเสื้อสีเขียวน้ำทะเลสบายตาออกมาทั้ง2ชุดแล้วยื่นให้พี่นีสเป็นของฝากตามสัญญา
“แล้ว... ของฝากชั้นล่ะ”เนสพูดขึ้นมา ยิ้มอย่างมีความหวัง
“…” ทุกคนที่เดินทางไปห้างมาวันนี้นั่งเงียบทันที ต่างคนต่างมองหน้ากันเพื่อหวังว่าจะมีสักคนหยิบของอย่างน้อยชิ้นหนึ่งขึ้นมา แต่เมื่อทุกคนมั่นใจแล้วจึงตอบกลับขึ้นมาพร้อมกันด้วยเสียงอันเบา
“ไม่มี”
“ทำม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย”เนสกระโดดออกมาจากเก้าอี้ทรุดตัวลงนั่งด้วยท่าทางสิ้นหวัง

“ดีจังเลยนะ ทุกคนได้สิ่งที่ตัวเองชอบมาเยอะแยะเลย พี่เองก็ได้พักแล้วด้วย รู้สึกสบายตัวขึ้นตั้งเยอะเลย” นีสพูดขึ้น
“งั้นวันนี้เรามาทำอาหารอร่อยๆเหมือนทุกวันกินกันดีกว่า”

ทุกคนตะโกนด้วยความดีใจแล้วต่างก็ลุกกันอย่างรวดเร็วไปนั่งรอที่ห้องทานอาหารอย่างกระตือรือร้นทันที ...ยกเว้นเนสที่ตอนนี้เขานอนแผ่ไปกับพื้นอย่างหมดแรง

/FIN

แต่งต่อเลยครับ ปิดเทอมว่างๆจะได้อ่านกัน

ก่อนปิดเทอมก็ต้องสอบ เฮ้อ ~

แล้วจะรออ่านเน้อ~

อะ... วาดรูปมาให้ดูกันด้วยครับ

คฤหาสน์ CEO 1st floor ~Sketch Edition~



เป็นรูปประกอบจ้า จะได้เข้าใจได้ง่ายยิ่งขึ้น มีรูปประกอบนิยายให้อารมณ์ Light Novel

ฟิคไหน ที่แบงค์ เด่น สนุกทุกเรื่องงั้บ
ยิ่งเด่นแบบพระเอก นี่ มันอย่าบิกใครเชียว