CEO ~Memories of Destiny~ [Update!] Lightdramon to CEO no Nakama-tachi ตอนที่ 4 - Part II

นี่คือ เรื่องราวของคนกลุ่มหนึ่งซึ่งคำว่า"มิตรภาพ"ได้เชื่อมโยงพวกเขาเข้าไว้ด้วยกัน

ซึ่งเรื่องราวทั้งหมดเริ่มต้นขึ้นด้วยคำพูดเพียงคำพูดเดียว...

"เอาล่ะ ต่อไปนี้พวกเราคือกลุ่มCEO"เสียงๆหนึ่งดังขึ้น
"CEO?" อีกคนหนึ่งซึ่งเป็นผู้สนทนาด้วยเริ่มงงกับคำพูดของเพื่อนเขา
"ชื่อย่อของเกมไง Emilอะไรนั่นน่ะ" เจ้าของต้นเหตุความสงสัยตอบกลับ
"Emil Chronicle Online ECOไม่ใช่หรอ"เขาถามกลับ
"จริงด้วย จำสลับกันน่ะ ฮ่าๆๆ"เด็กหนุ่มหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
"เหอๆ เบส นายนี่นะ" รอยยิ้มของเพื่อนทำให้เขายิ้มตามไปด้วย

สวัสดีครับผมไลท์ ไลท์ดรามอน ขณะนี้กำลังนั่งคุยกับเพื่อนที่ผมคิดว่าสนิทที่สุดอยู่ในห้องสนทนาแห่งหนึ่งอันมีชื่อย่อว่า NCT
คำว่าCEOที่หลุดมานั้น ตอนแรกผมก็คิดว่าคงจะพูดๆไปเพราะขณะนั้นเบสคงกำลังติดเกมนี้่ และเดี๋ยวก็คงลืมมันเอง
แต่เมื่อกาลเวลาผ่านไป ความผูกพันธ์กับอักษรอัลฟาเบต3ตัวนี้ก็เริ่มเพิ่มมากขึ้นก่อตัวขึ้นภายในใจอย่างช้าๆ
ผมเองพอรู้สึกตัวและคิดว่าจะผละมันออกไปก็คิดว่ามันกลายเป็นเรื่องที่ยากจะเป็นไปได้เสียแล้ว...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

/FIN

ซึ้งงง T^T

ซึ้ง เริ่มแต่งได้แล้ว

อ่าใจร้อนจริงๆครับ = =

^
^
^
มันไม่เกี่ยวเลยนะ เตย

สุดยอดดด สึโค่ยม๊ากๆ

ตอนที่ 1 – New Member
1/1

ฝนที่ตกลงมาอย่างหนักทำเอาเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ขณะนี้ยังไม่มีที่หลบฝนนั้นหนักใจ เขาสาวเท้าวิ่งต่อไปเรื่อยๆเพื่อหาสถานที่ที่จะหลบได้ จนมาเจอกับบ้านที่ใหญ่โตหลังหนึ่งตรงมุมของถนน
บ้านสีน้ำตาลที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าเขาเป็นสีมืดจนตอนนี้มองเห็นได้เป็นสีดำสนิท แม้ว่าตัวสีบ้านจะมืดแต่เมื่อเห็นแสงไฟส่องมาจากทางหน้าต่างบานเล็กที่ติดอยู่ตรงประตูนั้นทำให้เขาตัดสินใจจะเข้าไปขอหลบฝนในบ้านหลังนี้ เขายิ้มและเงื้อมือไปเปิดลูกบิดประตูสีทองซึ่งตอนนี้ทั้งเปียกแถมยังเย็นเยียบ คงไม่ต่างกับสภาพของเขาในตอนนี้ และเขาก็กลั้นใจผลักประตูออกไป เสี้ยววินาทีที่ประตูเหวี่ยงเปิดนั้นเอง ก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรมากระทบกับใบหน้าจนตัวเองหงายหลังลมตึงลงไปกับพื้นอิฐบนถนน รอยยิ้มอันสุดแสนดีใจเมื่อกี้หายวับไปทันที

เมื่อรู้สึกตัว เขาก็ได้นอนอยู่บนเตียงและผ้าห่มสุดอบอุ่นซึ่งเป็นความทรงจำที่น่าประทับใจเมื่อเทียบกับความหนาวเย็นข้างนอกนั่น เขากวาดตามองไปรอบๆห้องและเห็นว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะข้างเตียง
“อ้าว ฟื้นแล้วหรอจ๊ะ” หญิงคนนั้นหันกลับมาถาม ใบหน้าของเธอนั้นดูเป็นคนที่ใจดีมากๆ บวกกับรอยยิ้มที่เหมือนกับพี่สาวนั้นก็ยิ่งทำให้ใบหน้าของเธอยิ่งงดงาม
“ค...ครับ”เขาประหม่า
“ฟื้นแล้ว ฟื้นแล้วววววววววววววววววว” เสียงที่ตะโกนลากยาวเหมือนเพื่อบอกใครบางคนทำเอาเขาถึงกับสะดุ้ง
และไม่นานนัก คนหลายคนที่คาดว่าจะอาศัยอยู่ที่นี่ก็มายืนล้อมรอบเตียงเขาไปหมดทั้ง8ทิศ
เห็นดังนั้นเขาจึงซุกตัวลงไปใต้ผ้าห่มแล้วยกสูงขึ้นมาปิดหน้าเอาไว้
“ดูท่า จะขี้อายนะ”ชายร่างสูงพูด
“อืมม์ ไม่ต้องอายนะจ๊ะ ที่นี่เค้าอยู่กันแบบสบายๆ คนกันเองทั้งนั้น เอ้าชั้นชื่อเตยนะ”สาวคนที่2แห่งบ้านหลังนี้ยิ้ม เธอก็สวยพอๆกับพี่สาวคนแรก แต่ว่าบางอย่างในตัวเขาบอกว่าเธออาจจะเป็นคนที่“น่ากลัว”กว่าที่เขาคิด
“ชั้นชื่อเบส”ชายหนุ่มอีกคนออกมาแนะนำตัวเอง เขาหน้าเด็กแถมยังดูเป็นคนสุภาพ เด็กหนุ่มจึงยิ้มตอบรับ เห็นดังนั้นเบสจึงผายมือไปข้างๆ
“ส่วนนี่ไลท์” เขามองตามมือที่คนชื่อเบส แล้วเห็นเด็กหนุ่มอีกคนมองกลับมา เขาจึงหันหน้าหนี ไลท์ซึ่งเห็นดังนั้นจึงเลิกคิ้วอย่างสงสัย ‘ขี้อายจริงๆแฮะ’เขาคิดในใจ
“คนนี้ชื่อเนส”เบสพูดต่อ เขามองตามอีกครั้งเห็นหนุ่มร่างสูงซึ่งเทียบได้ว่าเป็นพี่ชายของไลท์ และเบสเลย
“ส่วนชั้นชื่อแบงค์อุ”เด็กหนุ่มอีกคนหนึ่งดึงผ้าห่มของเขาลง แล้วจับหน้าเขาให้หันไปมองอย่างแรง ซึ่งเขาก็จำได้ว่าเป็นคนที่ตะโกนเพื่อเรียกเพื่อนๆของเขามาดูอาการของตนเอง
“นี่แบงค์อุ อย่าไปทำรุนแรงกับคนอื่นสิ”เตยฟาดที่วางแจกันดอกไม้ที่หยิบติดมือมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ลงไปที่หัวของแบงค์อุ แบงค์อุทำหน้าเหยเกพร้อมบ่นมาเจ็บเสียงอ่อย เห็นดังนั้นเขาจึงอดขำไม่ได้
“แล้วนายชื่ออะไรเหรอ?” ไลท์หันมาถามเด็กหนุ่มบ้าง
“ผมชื่อ ไฮฟ์ครับ” เขาอ้ำอึ้งสักพักก่อนตอบกลับไป
“อืมม์ แล้วเธอมาจากไหนเหรอ”นีสถาม
“ผมหลงทางมาน่ะครับ กลับบ้านไม่ถูก”ไฮฟ์ตอบกลับสีหน้าหดหู่
“อืม แล้วมาจากไหนล่ะ”เนสถามเพราะเห็นว่าเมื่อกี้ เด็กหนุ่มตอบไม่ตรงคำถาม
“มาจากเมืองหลวง ไดเรสคอลล์น่ะครับ”เด็กหนุ่มพูดถึงเมืองหลวงที่อยู่ห่างจากเมือง “สกอร์ รอยัล”แห่งนี้ออกไปพอสมควร เป็นเมืองที่มีศูนย์การค้าที่หลากหลายเป็นเมืองของนักท่องเที่ยวคนที่อยู่แถวตัวเมืองนั้นส่วนมากจะเป็นเศรษฐีกันทั้งนั้น ถ้าเทียบกับเมืองสกอร์ รอยัลที่เป็นเมืองชนบทเน้นการเป็นอยู่ที่เรียบง่ายแต่ก็สุขสบายแถมยังสงบก็นับว่าเป็นเมืองที่น่าไปพักผ่อนกว่ามากสำหรับนักท่องเที่ยวจากต่างแดน

ลงตอนใหม่กันไวจังเลยแบบนี้ของผมจะมีคนอ่านไหมเนี่ย

ต้องโฆษณาบ้าง = =

อือ อือ รอต่อไป

ไรต่อปอ รอต่อไป แต่งต่อๆๆๆๆๆ

นี่เป็นฟิคที่แต่งไว้แล้วก็ดองเพราะไม่รู้ทางไปต่อที่เคยลงบอร์ดไทด์นะครับ^^ อ่านคั่นเวลาได้เน้อ

ตอนที่ 1 : Welcome To CEO

จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ~
ณ เวลาบ่ายแก่ๆวันหนึ่งที่บ้านหลังโตจนเรียกได้ว่าคฤหาสน์ สมาชิกCEOกำลังนั่งรวมตัวอยู่ในห้องนั่งเล่น ซึ่ง นอกจากนี้ห้องนี้ยังใช้เป็นห้องรับแขกได้อีกด้วยเนื่องจากขนาดที่ใหญ่โอ่อ่าของมัน ในห้องมีเก้าอี้จำนวนมากซึ่งเป็นเก้าอี้ประจำของแต่ละคน แยกย้ายกระจายกันไปทั่วมุมห้อง ขณะนี้ พวกเขากำลังนั่งคุยกันอย่างสนุกสนานและต่อเนื่อง

ปุป! ไลท์ดรามอนปิดหนังสือบทบรรยายลงหลังอ่านมันจบ
“เมื่อกี้มันอะไรน่ะ”แบงค์อุตะโกนถาม
“อะไรหรอ?”ไลท์ถามกลับ
“ก็ จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ (~) ก่อนที่จะขึ้นบทบรรยายไง”แบงค์อุถามต่อ
“เสียงนกร้องไง ฟังไม่ออกหรอ?”
“มีทำไมอะ มันเกี่ยวอะไรกับบทบรรยาย”แบงค์อุซึ่งเป็นคนช่างซักช่างถามไปซะทุกเรื่องยังคงไม่เลิก
เมื่อเห็นว่าไม่มีคำตอบไลท์จึงนั่งเงียบๆ หยิบหนังสือเล่มต่อไปมาอ่าน...

“อ่า ช่วงนี้ว่างจังเลยอะ”เบสซึ่งเป็นหัวหน้ากลุ่มCEO นั่งหน้ามุ่ย มือวางไว้บนที่วางแขนเก้าอี้
“ไม่มีอะไรให้ทำนี่ก็น่าเบื่อเหมือนกันแฮะ”เนสถอนหายใจ
“เอ้าๆ ขนมมาแล้วจ้า”เตย1ในสาวน้อยของกลุ่มCEOยกถาดคุกกี้มาวางไว้บนโต๊ะไม้สีน้ำตาลขนาดใหญ่ที่วางไว้ข้างๆห้อง
ซึ่งปกติแล้วโต๊ะตัวนี้ไม่ค่อยมีบทบาทอะไร มีแค่เอาไว้วางของว่างยามบ่ายเท่านั้น
เมื่อเห็นขนมแบงค์อุจึงลุกพรวดพราดขึ้นจากเก้าอี้แล้วตรงไปยังถาดคุกกี้ เมื่อใกล้ถึงเขาจึงเงื้อมมือไปหมายจะหยิบ
แต่เวลานั้นเท้าของเตยก็ยกขึ้นสูงเหนือพื้นแล้วออกแรงส่งไปยังเป้าหมายที่กำลังพุ่งเข้ามาเหมือนหมาป่ากระหายเหยื่อที่อดอาหารมานานหลายปี ร่างของแบงค์อุปลิวย้อนกลับไปทางที่เขามาเมื่อกี้แล้วคว่ำลงบนเก้าอี้ที่ตัวเองพึ่งนั่ง
“ไนซ์”ไลท์ยิ้มกริ่ม
“รอพี่นีสก่อนสิ”เตยบอกออกมาเอามือเท้าสะเอว
ไม่นานนักนีสก็เดินออกมาจากห้องครัว เธอเปรียบเสมือนเป็นพี่สาวของทุกคนในกลุ่มด้วยความที่เป็นผู้ใหญ่ของเธอจึงคอยห้ามปรามเวลาที่สมาชิกในกลุ่มเล่นกันจนอาจเกิดการทะเลาะกันขึ้น
“เอาล่ะมาทานขนมกันเถอะ” นีสปรบมือเรียกทุกคน
ทุกคนจึงลุกจากที่นั่งของตนเองมาลงมือทานของว่างยามบ่ายทันที

หลังจากที่ทานเสร็จแล้วเนสกับนีสซึ่งดูเป็นผู้ใหญ่ที่สุดในกลุ่ม จึงเดินไปล้างถาดกัน2คน หลังที่จากทั้งสองกลับมาที่ห้องนั่งเล่นจึงกลับไปยังที่ของตนเอง ทันทีที่ทั้ง2คนนั่งลงแล้ว เบสจึงยิ้มออกมาก่อนพูดขึ้นมาว่า
“ไหนๆช่วงนี้พวกเราก็ว่างแล้วไม่มีอะไรทำ งั้นไปเที่ยวทะเลกันมั้ย?” หลังจบคำแบงค์อุกับไลท์ก็กระโดดจากที่นั่งแล้วทำท่าดีใจสุดชีวิต
“ก็ดีนะ”เนสบอก
“อืม พี่ยังไงก็ได้จ้ะ”นีสยิ้ม
“ถ้าทุกคนไปชั้นก็จะไปด้วย”เตยพูดออกมา เมื่อทุกคนเห็นด้วยพร้อมกันแบบนี้
2นาทีต่อมาทุกคนจึงแยกย้ายไปลงมือเก็บของทันที ปล่อยให้ห้องนั่งเล่นที่เมื่อครู่มีคนอยู่เต็มห้องว่างเปล่า
[/color]

----------------------------------------------------------------------------------
“เอ่อ ตัดจบแบบนี้เลยเหรอ?” เนสถามขึ้น
“ก็มันคิดอะไรไม่ออกนี่นา”ไลท์ตอบพร้อมปิดหนังสือลง

แต่งเลยครับ ผมคิดบรรยากาศตอนไปเที่ยวไม่ออกจริงๆ^^'

เอาไว้คั่นบรรยากาศการฆาตกรรมสุดโหด โชกเลือด

อืมไปทะเล ~

ไม่ไปหรอกทะเลอยากไปก็จิ้นเอาเอง - -*

ว่างๆเดี๋ยวแต่ง เดอะ มูฟวี่ ให้

ไม่มีบทผมแฮะ

ฟิคตอนใหม่เสร็จแล้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว

แต่งออกมายาวพอสมควรเลยนะ ตรงไหนมีข้อผิดพลาดกรุณาขอกให้แก้ไขได้เน้อ เพราะว่าตอนแต่งกะจะใส่รายละเอียดไปต่อพอถึงตรงนั้นแล้วลืมทุกทีเลยว่าจะใส่อะไรไป เป็นอย่างนี้หลายจุดเลยล่ะ เลยอาจทำให้มันดูตกๆหล่นๆไปบ้างเพราะเรื่องมันเยอะ

ยังไงถ้าจำได้แล้วจะเพิ่มรายละเอียดเล้กๆน้อยๆเข้าไปให้นะครับ

ขอบคุณที่ติดตามล่วงหน้าเน้อ

ตอนที่ 1 : กลุ่มนักสืบCEOกับคดีโจรเรียกค่าไถ่ลูกสาวเศรษฐี
1/5

วันนี้ก็เป็นวันธรรมดาอีกวันหนึ่ง เหมือนเช่นเคย สมาชิกในกลุ่มของCEOต่างก็นั่งเล่นกันที่ห้องนั่งเล่นที่เดิมอันคุ้นเคย

แต่เบสหัวหน้ากลุ่มนั้นได้แยกออกไปนั่งที่อีกห้องหนึ่งเพื่อรอเผื่อว่าจะมีลูกค้าผู้ว่างให้เขารับงาน เขานั่งอยู่ในห้องเล็กๆซึ่งทำหน้าที่เป็นหน้าบ้านซึ่งหากใครเปิดประตูมาแล้วมองมาทางมุมขวาของห้องก็จะเห็นโต๊ะตัวนี้ที่เขานั่งอยู่ และถัดไปข้างหลังห้องก็จะมีประตูอีกบานซึ่งเป็นห้องที่แยกออกไปนั่นก็คือห้องนั่งเล่นที่พวกสมาชิกที่เหลือของกลุ่มอาศัยอยู่ในขณะนี้นั่นเอง ส่วนมุมขวาเยื้องๆตรงข้ามไปกับโต๊ะที่เขานั่ง ก็จะเป็นบันไดทอดไปสู่อีกชั้นของบ้านซึ่งเป็นห้องนอนของแต่ละคน แต่จะว่าไปบ้านนี้ก็มีอายุการใช้งานมากแล้ว เนื่องจากเป็นเวลายาวนานทำให้บ้านที่พวกเขาอยู่นั้นซอมซ่อลงไปทุกที...

ทันใดนั้นบานประตูก็ถูกเปิดออก... เบสเงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่เขาอ่านอยู่แล้วเหลียวมามองแต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อสิ่งที่เห็นคือชายร่างสูงร่างกายกำยำบึกบึนใส่ชุดสูทสีดำผูกไทด์เข้าเซ็ทกับกางเกงและรองเท้าหนังสีเดียวกัน

“อะแฮ่ม”แต่เสียงที่ได้ยินกลับไม่ได้มาจากชายผู้นั้น เบสจึงหันคอลงกลับมามองชายร่างเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ การแต่งตัวของเขาเป็นชนิดที่ว่าใครดูก็รู้ว่าเป็นเศรษฐีใหญ่แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็หุ่นดีแถมยังหนุ่มอยู่หาใช่หุ่นอาเสี่ยตัวพองเหมือนกับเศรษฐีที่จะพบเห็นได้ทั่วๆไป ข้อนี้ทำให้เขาทึ่งนิดๆ เบสจึงเข้าใจทันทีว่าชายที่เขาเห็นทีแรกคงจะเป็นบอดี้การ์ด
เศรษฐีใหญ่เดินตรงมาเรื่อยๆจนกระทั่งหยุดลงที่ตรงหน้าเบส เขารีบยืนขึ้นแล้วโค้งคำนับเป็นการเคารพ

“เอาล่ะ นั่งลงเถอะ” เศรษฐีใหญ่ว่า
“เราชื่อโทมัส เป็นเศรษฐีมาจากเมืองหลวง”เขาพูดอย่างสุภาพ ดูท่าว่าจะเป็นคนดีไม่เหมือนกับพวกเศรษฐีอวดร่ำอวดรวย เห็นอย่างนั้นเบสจึงวิ่งไปเอาเก้าอี้ที่วางพิงอยู่หลังห้องมาให้เขานั่งทันที

“เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะ” เขาพูดก่อนจะเริ่มเล่า “เรามีลูกสาวอยู่คนหนึ่ง...”
เพียงเท่านั้นทำเอาเบสทึ่งไปเลยเพราะหน้าตาเขายังดูเยาว์วัยมาก แต่เพราะว่าสีหน้าเบสคงจะดูออกชัดมากไปหน่อยโทมัสจึงหัวเราะออกมาเบาๆ
“อ่า ถึงเห็นอย่างนี้ก็เถอะนะ ต่อเลยแล้วกัน คือว่าเรามีลูกสาวอยู่คนหนึ่ง เธอน่ารักแล้วเราก็รักเธอมากแต่ว่าเมื่อวันก่อนได้มีโจรลักพาตัวลูกสาวเราไประหว่างที่ลูกสาวของเราเดินเล่นอยู่ในตลาดเพียงคนเดียวเนื่องากเธอหนีบอดี้การ์ดมาเพราะเธออึดอัด โจรมันส่งจดหมายมาขู่เพื่อเรียกค่าไถ่กับเรา ทางเราเองก็ไม่มีปัญหาเรื่องเงินไถ่ตัวหรอกนะ แต่ว่าเราก็ไม่แน่ใจว่าจะเชื่อใจโจรพวกนี้ได้ไหม ท่านก็ทราบ เราเลยเดินทางมาเพื่อขอให้ท่านช่วยทำยังไงก็ได้ให้รู้ว่าลูกของเรายังปลอดภัย” เมื่อเขาเล่าจบเงียบเพื่อรอฟังคำตอบ
“ได้เลยครับ ในเมื่อท่านไว้ใจเราแล้ว เราก็จะพยายามทำอย่างเต็มที่เลยครับ”เบสยิ้ม
“โอ ขอบใจท่านมาก เรื่องค่าตอบแทนไม่ต้องห่วงนะ เราจะจ่ายให้อย่างงาม”เศรษฐีกล่าว ก่อนจะเล่ารายละเอียดให้เบสฟังมากกว่านี้ แล้วไม่นานเขาก็ออกไปเพื่อจัดการเตรียมเรื่องเงินที่จะมาไถ่ตัวลูกสาวสุดที่รัก

หลังจากประตูปิดลง เบสจึงเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น ซึ่งขณะนี้ทุกคนในกลุ่มก็เงียบแล้วหันมามองเบสเป็นตาเดียวเพื่อรอฟังสิ่งที่เขาจะบอก เบสเล่ารายละเอียดให้ฟังว่าที่อยู่ของโจรนั้นคือบ้านหลังใหญ่1ใน2หลังที่อยู่ตรงมุมตึก บ้าน2หลังนี้เป็นของเศรษฐีโทมัสนั่นเอง แต่ว่าเขาปล่อยทิ้งไว้เพราะว่าไม่มีใครอยู่ที่ซื้อที่ดินมาก็เพราะเผื่อไว้แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ใช้จนต้องปล่อยทิ้งร้าง
เมื่อวางแผนเสร็จแล้วพวกเขาจึงไม่รอช้ารีบรุดหน้าไปที่บ้านหลังนั้นทันที

ไลท์เก่งจังเลยครับ

แต่งยาวด้วยอ่ะ = =

อา..แล้วของผมจะมีคนอ่านไหมเนี่ย

พระเอกยังไม่ได้ออก

ตอนที่ 1 : กลุ่มนักสืบCEOกับคดีโจรเรียกค่าไถ่ลูกสาวเศรษฐี
1-2 : เอาคนรักของข้าคืนมานะ By แบงค์อุ
2/5

ขณะนี้เป็นเวลากลางคืนแล้ว แต่ว่าคืนนี้เป็นคืนที่แสงจันทร์สว่างจึงไม่น่ามีปัญหา
เมื่อไปถึงหน้าบ้านผู้ทำหน้าที่ในครั้งนี้ซึ่งก็คือไลท์ บี และแบงค์อุก็เตรียมตัวเพราะว่าพวกเขาจะพลาดไม่ได้ เพราะหากพลาดขึ้นมาเพียงนิดเดียวพวกโจรนั้นอาจจะทำอันตรายกับลูกสาวของเศรษฐีโทมัสก็เป็นได้

“แล้วเราจะไว้ใจแบงค์อุได้เหรอ”เตยส่งสายตาไม่วางใจมาถามเบส หลังจากที่ตกลงส่งตัวแทนเสร็จ
“งานนี้ถ้าพลาดล่ะแย่แน่เลยนะ”เนสเสริม
“ไม่ไว้ใจเราเลยเหรอ ได้เราจะพิสูจน์ให้ดูว่าเราก็มีดีเหมือนกัน”แบงค์อุทำท่าทางมั่นใจแล้วเตรียมตัววิ่งออกไปข้างนอกแสดงถึงความพร้อมทันที

พวกเขา3คนถอนหายใจ บีทำหน้าที่เอื้อมมือไปกดกริ่งสัญญาณเพื่อให้โจรรับรู้

ไม่นานนักก็มีโจร2คนเดินก็ออกมา เมื่อเดินมาถึงหน้าบ้านพวกนั้นก็ส่งเสียงดุดันถาม
“นี่พวกแกคือคนที่เจ้าของตัวประกันส่งมาเรอะ วันนัดส่งเงินเป็นวันพรุ่งนี้ ถ้าไม่มีธุระอะไรก็กลับไปซะ”
“คือว่า...”ไลท์เริ่มกล่าว เสียงเขาสั่นน้อยๆ
“พวกเราหลงทางมาน่ะอยากจะขอพักที่นี่สักหน่อย”เมื่อเห็นดังนั้นบีจึงพูดต่อแทนไลท์

“ส่วนเรื่องที่พวกนายพูดเมื่อกี้พวกเราไม่รู้เรื่องอะไรเลยสักนิดจริงๆนะ”ไลท์พูด
“ ที่นี่ไม่ต้อนรับกลับไปซะ แล้วเรื่องที่พวกแกได้ยินเมื่อกี้ห้ามเอาไปบอกใครล่ะ”
“งั้นพวกท่านก็ให้พวกเราเข้าไปข้างในสิ พวกข้าขอพักค้างคืนแค่คืนเดียวไม่นานหรอก”ไลท์ดัดเสียงเป็นเสียงที่น่าเห็นใจ
“นี่พวกแกคิดว่าจะเข้ามาแล้วช่วยตัวประกันออกไปล่ะสิ”พวกโจร2คนพูดเหมือนรู้ทัน
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะท่าน”บีพูด

“ก็บอกไปแล้วไงเล่า ว่าไม่รู้เรื่องลูกสาวของเศรษฐีอะไรนั่นน่ะ โถ่เว้ยขอเข้าไปหน่อยไม่ได้หรือไง”แบงค์อุที่เงียบมานานบัลดาลโทสะใส่พวกนั้น สิ่งที่เขาหลุดออกมาทำเอาสมาชิกของCEOทั้ง2คนถึงกับสะดุ้ง
“พวกแกรู้เรื่องเหรอ เรื่องลูกสาวเศรษฐี งั้นก็กลับไป”พวกโจรตวาด

“งั้นก็ช่วยไม่ได้”ทั้ง3คนพุ่งกระโจนไปข้างหน้าแล้วทุบตีโจร2คนนั้นทันที
“เอามานะ เอาพี่สาวข้าคืนมา เจ้าพวกบ้า”ไลท์พูด
“ถ้าไม่ยอมปล่อย พ่อข้าต้องเอาพวกแกตายแน่ พ่อข้าไม่ปล่อยแกเอาไว้แน่”บีร้อง
“เอามานะ เธอเป็นคนรักของข้าเอาคืนมานะ”แบงค์อุร้องตะโกนอย่างบ้าคลั่งยิ่งกว่าทั้ง2คน

“อย่างนี้นี่เอง ลูกของเศรษฐีอีก2กับเพื่อนของพวกมันอีก1ดีล่ะจับพวกมันไปรวมกับตัวประกันก่อนหน้านี้ หึหึหึ ดีล่ะข้าจะได้ให้พี่เรียกขอเงินค่าไถ่เพิ่มขึ้น”โจรทั้ง2หัวเราะอย่างสะใจก่อนช่วยกันจับตัวของทั้ง3ไป แต่พวกเขาก็ไม่มีท่าทีขัดขืน ใช่... เรื่องทั้งหมดเป็นไปตามแผน

กำ พระเอกมาแล้ว จิงๆแฮะ

ลูกสาวเศรษฐี นี่ท้องแล้วสินะ

ว่าไมแต่โจรมันโง่จัง - -

จะลักพาตัวทั้งทีน่าจะ รู้ข้อมูลไอ่เศรษฐีบ้างนะ

ว่ามันมีลูกกี่คน - - แหลไปตั้งหลายคน